rozdział 11

- Harry? Co ty tu robisz?

- Co on tu robi?- Harry skierował swój wzrok na Nick’a.

- Nie wiedziałem, że masz chłopaka.- wyszeptał Nick.

- On nie jest moim chłopakiem.- rzuciłam.

- Spójrz, Harry co ty tu robisz?

- Najpierw odpowiedz na moje pytanie. Co ten facet tu robi?- wskazał na Nick’a z obrzydzeniem.

- To przyjaciel, robimy razem projekt. Teraz ty odpowiedz na moje.

- Po prostu chciałem cię zobaczyć.- podrapał tył swojej głowy.

- Zobaczyć mnie? Co do cholery masz przez to na myśli? Nie odezwałeś się ani nie napisałeś ani nic po tamtej nocy.- prawie krzyknęłam.

- Spójrz, przepraszam. Miałem niedokończone sprawy do zrobienia.

- Wymówka. Wynoś się, Harry.

- Nie.

- To mój dom! Wynoś się!- krzyknęłam.

- Uspokój się.

- Nie, po prostu wypierdalaj z mojego domu.- starałam się powiedzieć to spokojniej.

- Hey, co tu się dzieje?- powiedział nagle Nick.

- Trzymaj buzię zamkniętą.- wskazał na Nick’a.

- Nie mów mi co robić.- Nick nagle wstał.

- Nick, stop. Dzięki za przyjście, uh , dokończę sama prezentację. Albo możemy dokończyć ją przez Skype albo cos.

- Umm, okay.- wypchnęłam Nick’a z mojego pokoju i spojrzałam z powrotem na Harry’ego.

- Co jest z tobą nie tak?

- Wszystko.- wyszeptał.

Byłam cicho i patrzyłam na niego.

- Spójrz, co ty tu robisz?

- Powiedziałem ci, po prostu chciałem cię zobaczyć.

- Dlaczego? Jestem tylko zwykłą dziewczyną, którą poznałeś przez przypadek okay? Po prostu się wynoś Harry.

- Nie.

- Dlaczego nie?

Harry popchnął mnie na ścianę i oparł ręce po obu stronach mojej głowy.

- Patrz, ten pocałunek to był wypadek-

- Wypadek? Ten pocałunek nie znaczył nic dla ciebie?- spytał niedowierzając.

- Um-

- To nic dla ciebie nie znaczyło?- spytał ponownie, tym razem bardziej zły.

Spojrzałam na dół i potrząsnęłam głową na Nie.

- Violet, spójrz mi prosto w oczy i powiedz mi. Powiedz mi, że to nie znaczyło absolutnie nic.

Siedziałam cicho znowu.

- Violet.

Harry położył wskazujący palec na moim podbródku i podniósł moją głowę do góry.

- Powiedz mi. Spójrz mi prosto w oczy i powiedz mi, że pocałunek nic nie znaczył.

- Pocałunek.- zatrzymałam się.

- Pocałunek znaczył.- znowu się zatrzymałam.

- Pocałunek nic nie znaczył.- spojrzałam wprost w jego oczy.

Przytaknął i wyprostował się. Wyszeptał coś, czego nie mogłam złapać i otworzył okno. Spojrzał na mnie i bez żadnego słowa wyskoczył przez okno. Czy on właśnie skoczył z okna? Westchnęłam i podbiegłam do okna, jedyne co zobaczyłam to ciemna figura Harry’ego biegnąca po drugiej stronie ulicy.

Pokręciłam głową i spojrzałam na czas, 20. Wciąż jest wcześnie, więc posprzątałam wszystko i położyłam się do łóżka.

Czy ten pocałunek naprawdę nic dla mnie nie znaczył? Kiedy go pocałowałam, czułam fajerwerki eksplodujące w moim brzuchu i myślach, ale nie mam innych uczuć do Harry’ego. Jak to działa? Cóż, nie wiem. Ludzie mówią, że gdy widzisz kogoś kogo lubisz, masz motylki w brzuchu, ale ja nic takiego nie czuję w pobliżu Harry’ego. Więc yeah, nie darzę żadnymi uczuciami Harry’ego i koniec. Plus on jest kryminalistą; napadł na bank na Boga. Jak mogłabym polubić takiego mężczyznę? Jest totalnym przeciwieństwem mnie. Mam nadzieję, że szybko zniknie z mojego życia. Lub nie.

                                                               ***

egh, smutny trochę ten rozdział . kto spodziewał się takiego zakończenia ? jak widać dla Harry'ego ten pocałunek coś znaczył .. następny rozdział pojawi się w sobotę (: